خط مشکین شد وبال غنچهٔ جان پرورش

گشت در گرد یتیمی خشک آب گوهرش

گر به این شوخی کند عکس تو سیر آینه

می تپد برخود به رنگ موج دربا جوهرش

هرکه را از نغمهٔ ساز سلامت آگهی ست

نیست جز ضبط نفس دربزم دل خنیاگرش

نسخهٔ دل عالمی دارد که گر وا می رسی

هست صحرای قیامت صفحه ای از دفترش

گردباد بیخودی پیمای دشت الفتیم

کاسمان هم می کند گردیدنی گرد سرش

ناله ام عمریست طوف لب نفهمیده ست چیست

وای بیماری که غیراز دل نباشد بسترش

سعی آرامم حریف وحشت سرشار نیست

خواب من چون غنچه برمی آرد از بالین پرش

ط فل خویی گر زند لاف کمال آهسته باش

می کند چون اشک آخر خودنماییها ترش

بی فنا نتوان چراغ اعتبار افروختن

آتش ما شعله می بارد پس از خاکسترش

احتیاجت نیست جز ایجاد عیب دوستان

مطلبی سرکن به پیش هرکه می خواهی کرش

کبریایی ازکمین عجز ما گل کردنی ست

سایه هم خورشید می یابد زمان دیگرش

تیغ خونخوارست بیدل جادهٔ دشت جنون

تا ز سر نگذشته ای نتوان گذشتن از سرش